Και μαθαίνεις να λες τόσο εύκολα το ΝΑΙ εως τη στιγμή που συνειδητοποιείς το ταβάνι σου.
Είναι η στιγμή όπου το ταβάνι φαίνεται να ορμά επάνω σου .
Είναι η στιγμή που προσπαθεί να σου θυμίσει ένα παλιότερο ευατό που κάποτε έκρυβε εκεί ψηλά τα όνειρα του, ενώ τώρα έχει μείνει με ορθάνοιχτα μάτια να παρατηρεί τυχόν αλλοιώσεις για να κληθεί άμεσα ο ελαιοχρωματιστής.
Είναι η στιγμή που κάπου κάπου αρχίζεις να θυμάσαι ένα όνειρο .
Ίσως εκείνο το όνειρο που σε ήθελε το βράδυ αγκαλιά με τα αστέρια , παρατηρώντας ως και το φεγγάρι που θα έστεκε δίπλα .
Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως πια δεν έχεις όνειρα και πως έχει μείνει απλώς ένα ταβάνι.
Αλήθεια, που πήγαν τα όνειρα;
Πότε τα μοιράστηκες και με ποιους ;
Μήπως τρόμαζαν στο άκουσμα τους και θέλησαν να τα θάψουν αμέσως σερβίροντάς ένα υπέροχο πιάτο με νοστιμότατο φαγητό και θαυμάσιο γλυκό για επιδόρπιο;
Mήπως μπροστά σε καθετί φαινομενικά πανέμορφο χάθηκε μια πτυχή ενός μοναδικά και δικού σου ευατού ;
Μήπως αυτά τα εύκολα Ναι εκτόπισαν μικρά θέλω ;
Μήπως αυτό το ταβάνι να λάμψει ξανά και διαφορετικά με τη δική σου ματιά για ακόμη μια φορά;
Τώρα που όπως λέει και ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, τώρα, πριν χαθούν οι προυποθέσεις δημιουργίας.
Αφήστε μια απάντηση