Tην κοιτάζω κάθε πρωί όπως και εκείνον άλλωστε όταν μπαίνω στον όροφο. Κι όμως δεν είναι οι μόνοι. Δίπλα της είναι ο κος Γιώργος με το χαμόγελο του : Καλημέρα κορίτσι μου, μου λέει.
Δίπλα από το κο Γιώργο είναι η Αρχόντισσα. Ναι καλά το διαβάσατε, Αρχόντισσα το όνομα της και η ίδια , παραμένει ακόμη μια αρχόντισσα όπου στους ήχους της λύρας δεν διστάζει να σηκωθεί να χορέψει. Ο ρυθμός ακόμη αντηχεί μέσα της. Είναι μαζί μια παρέα κάθε πρωί. Και δεν είναι μόνοι , είναι και άλλοι, είναι και άλλοι σας λέω. Και όλοι μαζί κάθε πρωί με καλοδέχονται με ένα χαμόγελο.
όχι μόνο εμένα, όλους μας. Από τη φυσικοθεραπεύτρια, από το νοσηλευτικό προσωπικό, από τη διευθύντρια μας. Όλους μας.
Κάθε ημέρα για εκείνους, είμαστε πρόσωπα όπου θα χρειαστεί να συστηθούμε. Όπου το άγγιγμα θα είναι σαν πρώτη φορά . Όπου το τραγούδι θα είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Όπου ο γιος και η κόρη θα είναι ένα γνώριμο πρόσωπο, αλλά όχι ο γιος μου, όχι η κόρη μου.
Όπου παρόλα αυτά, θα τους υποδεχτούν και εκείνους με αγκαλιά και χαμόγελο και ας μην μπορούν να ονοματίσουν αυτή τη σχέση.
Ίσως δεν χρειάζεται. Αγάπησαν και αγαπήθηκαν και αυτό καθημερινά παρουσιάζεται ενώπιον μας.
Η κα Βάσω, η κα Καίτη, ο κος Βασίλης, η κα Ευγενία, ο κος Ανέστης, όλοι μα όλοι, ακόμα ακόμα και που δεν θυμούνται τι προηγήθηκε στη ζωή τους και τι συνέβη λίγες ώρες πριν, είναι καθημερινά κοντά μας και μας υπενθυμίζουν την σπουδαιότερη αξία της ύπαρξης μετά τη ζωή : Είναι η αγάπη
Και αν σήμερα είναι μια ημέρα αφιερωμένη στη νόσο alzheimer, για εμας , είναι ακόμη μια αφορμή να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους αυτούς .
Αφήστε μια απάντηση