Σκέψου τον ευατό σου σε ένα θεατρικό σανίδι
και κάπου εκεί εσύ με χαρτιά,
λόγια και ένας ρόλος στη κορυφή της σελίδας.
Ας υποθέσουμε πως έχεις το ρόλο ενός γκρινιάρη. Όλα σου τα λόγια είναι πλημμυρισμένα από γκρίνια, γκρίνια και ξανά γκρίνια. Εκπαιδεύεσαι στο ρόλο σου ώστε να είσαι έτοιμος για τη μεγάλη πρεμιέρα, να φανείς ως γκρινιάρης , τόσο που μετά από τόσες πρόβες απορείς και εσύ πως καταφέρνεις να μεταφέρεις μια τόσο ρεαλιστική εικόνα ενός ανθρώπου όπου έως τώρα μπορεί και να αγνοούσες. Εκπαίδευση , μάθηση και μια επιτυχία σε ένα ρόλο που πυροδοτεί στο κοινό συναισθήματα συμπάθειας ή και εμπάθειας, αλλά και κατανόησης και άλλο τόσο και άρνησης.
Εσύ ωστόσο έχεις εδραιώσει το ρόλο σου και έχεις επιτύχει τόσο πολύ διότι τον φόρεσες και όσο κέρδισες βλέμματα με αυτό , άλλο τόσο μπορεί να ένιωσες πως υπάρχεις. Μέσα από τη γκρίνια;
Nαι μέσα από τη γκρίνια.
Η καθημερινότητα μας, ομοιάζει με θεατρική παράσταση ;
Πόσους ρόλους κλήθηκε καθένας να εφαρμόσει από τα πρώτα ήδη χρόνια της ζωής του ; Ποιους ρόλους έπαιζε ξανά και ξανά ώστε να υπάρχει μια ισορροπία ; Πόσο εύκολο άραγε είναι να μοιράζονται ρόλοι και πόσο δύσκολο άραγε να γίνει αντιληπτό πως ίσως και ο ρόλος που δόθηκε κάποτε σε ένα σπίτι μεταξύ των ανθρώπων, δεν είναι τίποτα παραπάνω, από μια ταυτότητα που απλώς χρειαζόταν να υπερασπιστεί ΑΛΛΑ που στη πραγματικότητα ΚΡΙΝΕΤΑΙ αναγκαίο να αφαιρεθεί ;
Πόσο παραμορφωμένο μπορεί να υπάρξει το πόδι αν αναγκαστεί να μεγαλώνει σε ένα νούμερο πχ 30 τη στιγμή που είναι για 43 ;
Πόσα βήματα θα στερηθεί ο άνθρωπος αυτός ;
Πόσο βήματα επίσης θα μπορούσε να δημιουργήσει χαράζοντας τη δική του διαδρομή ;
Πόσο αλήθεια ωραίο είναι να θυμηθεί κανείς το σενάριο που του δόθηκε από τα πρώτα χρόνια της ζωής και να ανακαλέσει το δικό του ρόλο ;
ίσως τώρα να είναι η στιγμή να υπάρξει τροποποίηση του ρόλου αυτού και η δημιουργία ενός νέου σεναρίου με ρόλο που θα επιλέξεις εσύ.
Αφήστε μια απάντηση