Πλησιάζεις και είτε τοποθετείς το κλειδί στη πόρτα , είτε χτυπάς το κουδούνι , η χαρά σου είναι διάχυτη και ολόγυρα σκορπισμένη.
Αυτό συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στο σωστό κατώφλι για εσένα.
Ανοίγεις μια πόρτα με τόση λαχτάρα και με άλλη τόση δυσκολία αποχαιρετάς έως τη στιγμή που θα επιστρέψεις ξανά.
Αυτές οι πόρτες είναι σπουδαίες και δύσκολα φεύγεις από αυτές.
Φανταστείτε τις δικές σας πόρτες.
Πότε το κλειδί έχει ήδη μπει προτού το σκεφτείτε;
Από την άλλη πόσο δύσκολα ακουμπάτε το χερούλι ώστε να βρεθείτε ξανά στο κατώφλι;
Δύσκολα φεύγεις λοιπόν από χώρους και ανθρώπους που κάθε τετραγωνικό του σπιτιού τους έχει ποτιστεί με αγάπη και χαρά για τον ερχομό σου.
Δύσκολα φεύγεις από εκείνο το καναπέ, τη πολυθρόνα, τη καρέκλα όπου κυριολεκτικά μπορείς να απλωθείς σαν την αμοιβάδα και συνάμα να ρέει ο λόγος σου για καθετί όμορφο και καθετί σημαντικό που σε δυσκόλεψε, σε χαροποίησε, σε απογοήτευσε , σε ενθουσίασε.
Δύσκολα φεύγεις λοιπόν από τις πόρτες αυτές, αλλά όσο και αν φεύγεις ….Πάντοτε επιστρέφεις!
Αφήστε μια απάντηση