Υπάρχει καθημερινά και ειναι διάχυτη μια ρωγμή φωτεινή,
απο την οποία οι άνθρωποι νοηματοδοτουν την στιγμή αλλά και ολάκερη την ημέρα τους.
Δεν είναι άδικο αυτή τη στιγμή τα γραφόμενα μου να ρέουν από εικόνες που αβίαστα χαριζουν στα μάτια μου μα και στα μάτια των συναδέλφων και συνεργατών μου οι όμορφοι άνθρωποι.
Αναφέρομαι στον κύριο και στη κυρία, στους κυρίους και στις κυρίες όπου καθημερινά ανθίζουν αλλά όχι μόνο εντός του γραφείου κατα τη διάρκεια μιας συνεδρίας, ουτε εντός της αίθουσας κατα τη διεξαγωγή των ομάδων.
Ανθίζουν δίπλα στα φυτά, παρεα με τα δένδρα υπο το απλόχερο φως του ήλιου.
Στεκονται άλλοτε στη σκιά τους και άλλοτε δίπλα τους. Εκει, έχοντας ως σύμμαχο τον καιρό, απολαμβάνουν, ηρεμούν, Προβληματιζονται, θυμούνται, νοσταλγούν, θυμώνουν, ξεσπουν, ονειρεύονται. Εκει προσπαθούν και εκεί θα αναζητήσουν ξανα μια βοήθεια, ενα λόγο, μια καθοδήγηση και μια επιβεβαίωση πως τα πράγματα τελικά δεν ειναι τοσο άσχημα οσο φάνταζαν.
Εκει θα παρατηρήσουν κάθε αλλαγή.
Το φύλλωμα των δένδρων, την αλλαγή της θερμοκρασίας ως και τις δικές μας αλλαγές.
Κυρια Έφη, πολύ ωραιο το φορεμα σας ακούγεται να λέει ο κύριος.
Τα μαλλια σας ειναι πολυ ωραια ακούγεται επίσης μια φωνή.
Η οικογένεια σας πως είναι ρωτάει κάποιος αλλος κύριος.
Και σε καθε ερώτηση δεν γίνεται να μην θαυμάσεις αλλα και να μην καμαρώσεις την προσπάθεια, την θέληση, την αλήθεια.
Οι άνθρωποι μας, οι κυρίες και οι κύριοι ειναι εκείνοι που δεν διστάζουν πια, μα μιλούν. Που φωνάζουν βοήθεια γιατί γνωρίζουν πως την χρειάζονται. Που λένε ευχαριστώ γιατι πραγματικά εκτιμούν. Που χαμογελούν γιατι γνωρίζουν την σπουδαιότητα ενός χαμόγελου. Που λένε οτι επιθυμούν γιατι καμία λέξη δεν ειναι απαγορευμένη. Που λένε γιατί πλέον έχουν γνωρίσει την αλήθεια τους. Προσπαθώντας και δημιουργώντας καθημερινά μια νεα σελίδα γνώσης.
Α, ναι. Βέβαια υπάρχουν και επιστροφές στο πρόλογο, αλλα αυτο αποτελεί την αφορμή για να θυμηθούμε καθε ιστορία στην αρχη της και κάπως έτσι να αλλάξουμε το κεντρικό θέμα, καταλήγοντας στον επιθυμητό επίλογο.
Σας ευχαριστουμε
Αφήστε μια απάντηση